Miasto Peine, w pobliżu solnych mieszkań i jedno z najbliższych miast do operacji wydobywczych litowych. 13 kwietnia 2024 r. Antofagasta, Chile.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
ATACama Desert, Chile – Na szczycie skalistej ścieżki w Socaire, wiosce na wzgórzu głęboko na pustyni Atacama Chile, czarna flaga biczuje na wietrze nad domem Jeanette Cruz.
Pustynne słońce rozjaśniło go do ciemnoszarego rozmycia, ale reprezentowanie, którą reprezentuje, pozostaje silne.
Nad każdym domem w wiosce, lśniące w wieczornym słońcu, te czarne flagi reprezentują rdzenną odporność ludzi Lickanantay wobec wydobycia litu, które wielu twierdzi, że rozrywa ich społeczności.
Lit w solance pod genialnym białym płaskim solą Atacama, która rozciąga się na podłodze doliny, stała się globalnym zasobem.
Miasto Peine, w pobliżu solnych mieszkań i jedno z najbliższych miast do operacji wydobywczych litowych.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
Ma klucz do globalnego przejścia na zieloną energię, ale społeczności Lickanantay, które zamieszkiwały obszar od tysiącleci, zastanawiają się, co sami mogą zyskać.
„Nasze życie jest zawarte w tej wodzie” – mówi Cruz, gestykując się po nieruchomości w kierunku soli, gdy stoi w niskich drzwiach do swojego domu. „W dniu, w którym się wysycha, jesteśmy martwi jako kultura i będziemy musieli odejść”.
„Mogą dać nam wszystkie pieniądze i zasoby, jakie chcą, ale nigdy nie odzyskamy tego, co przegrywamy”.
Zanim będzie można go udoskonalić, solanka bogata w lit jest pompowana na powierzchnię i zmieszana z wód gruntowych, a następnie powoli przenoszona między turkusowymi basenami na powierzchni soli, gdzie odparowuje.
Skoncentrowane sole węglanowe litowe są napędzane wielkimi konwojami ciężarówek do miasta Antofagasta na wybrzeżu, gdzie są one oczyszczone i eksportowane do baterii – i kończą się na telefonie komórkowym lub pojazdu elektrycznym.
Trzy firmy założyły operacje w Flat Salt Flat.
Tilopozo, dawne mokradła, które według mieszkańców peiosu, suszone z powodu ekstrakcji wody przez firmy litowe. Sobota 13 kwietnia 2024 r. Antofagasta, Chile.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
SQM, chilijska firma chemiczna, działa tam od lat 80. Albemarle Corp. z siedzibą w USA ma koncesję od 2015 roku, a gigant elektromobilności chińskiej BYD to najnowsze operacje.
Wszystkie trzy mają umowy z wynajmem z organem rozwoju państwowego Chile, Corfo, za pomocą których pieniądze są przeznaczone na „zrównoważony rozwój społeczności”.
„Widziałem w okolicy, że jesteśmy w stanie pracować, przynajmniej w jakiś sposób, z każdą społecznością, co nie było wcześniej” – wyjaśnił Javier Silva, który zarządzał relacjami SQM ze społecznościami wokół płaskiego soli Atacama przez trzy lata.
„Widzimy, że postrzeganie się poprawiają, chociaż zawsze znajdujesz szeroki zakres opinii”.
W ramach umowy z Corfo SQM podziela 15 milionów USD rocznie w równym stopniu między 19 społecznościami w tym obszarze; podczas gdy dalsze płatności są dokonywane zgodnie z takimi czynnikami, jak populacja i odległość od operacji wydobywczych.
SQM ma umowy z pięcioma społecznościami, za pomocą których działa na temat opieki zdrowotnej, edukacji, kultury i infrastruktury.
Tymczasem mieszkańcy miasta Peine na drugim końcu solnego mieszkania twierdzą, że od 2012 r. Mieli porozumienie z Albemarle. Niektóre pieniądze zostały wykorzystane na zupełnie nowe boisko do piłki nożnej u podnóża miasta .
Sąd piłkarski, opłacany przez firmy litowe, w Indiginous Community of Peine, najbliższe miasto do operacji wydobywczych litowych, w Atacama Salt Flat w sobotę 12 kwietnia 2024 r. Antofagasta, Chile.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
BYD odrzucił prośbę o komentarz.
Chile jest drugim co do wielkości producentem litu na świecie i ma największe znane rezerwy minerału, zgodnie z US Geological Survey.
Ale wśród mieszkańców jest niewielki konsensus co do tego, co należy zrobić z dochodami z boomu litowego.
Niektóre społeczności wokół mieszkania solnego zaakceptowały bezpośrednią rekompensatę od firm. Inne są nieugięte, że wyrządzane szkody są nieodwracalne i nie można ich zrównoważyć płatnościami.
„Lit nie będzie trwał wiecznie”, wzdycha 72-letnią Sarę Plaza, przez całe życie mieszkaniec Peine. „Przez następne pokolenia nie będzie woda i nie będzie pracy – nic nie będzie”.
„To bogactwo kultury i ducha społeczności znika. To nie tak, jak było wcześniej i nigdy nie będzie tak, jak kiedyś. Nie widzę już takiej świetlanej przyszłości”.
Na równinach, ostre brzytwy skorupy słonego skałki, jak mrożone fale i wystają między nimi twarda trawa.
Plaza idzie z całkowitą łatwością nad szorstkim terenem, wskazując miejsca na horyzoncie pozbawionym cech, które nie są oczywiste dla obcych oczu.
Członek Sara Plaza w Indiginous Community of Peine, zbliża się do studni wydobycia wody w Tilopozo, dawnej mokradłach.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
Sara Plaza (72) członek Indiginous Community of Peine, stoi w Tilopozo, dawnym mokradłach, który według mieszkańców peiosu, suszony z powodu ekstrakcji wody przez firmy litowe. Sobota 13 kwietnia 2024 r. Antofagasta, Chile.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
Pamięta, gdzie zwierzęta pasują się, a Lickanantay Lud pływali lub pokrywają swoją skórę w gęstym błonie, aby złagodzić bóle stawów. Inni zejdzie, by polować na jaja Flamingo, ale bardzo niewiele ptaków odwiedza te części, mówi Plaza.
Gdy rozmawia, tankowca zatrzymuje się, aby wlać olej napędowy do generatora zasilania pompy wodnej, wydobywając setki litrów wody na sekundę z podmokłych obszarów, w którym kiedyś przyjechała, aby wypasać zwierzęta lub pływać.
Jedno z ostatnich badań przeprowadzonych przez naukowców z University of Chile powiązało ekstrakcję wód gruntowych przez przemysł wydobywczy z upadkiem płaskiego soli Atacama, które, jak znaleźli, spadło nawet o jeden centymetr rocznie.
Jednak eksploatacja solnego mieszkania jest jeszcze bardziej wzrosła.
Tilopozo, dawne mokradła, które według mieszkańców peiosu, suszone z powodu ekstrakcji wody przez firmy litowe.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
Począwszy od stycznia 2031 r. Partnerstwo publiczno-prywatne przejmie umowy litowe, a krajowa spółka miedzi Codelco posiada większość udziału, co czyni państwo Chile akcjonariuszem większościowym.
„To bezprecedensowy krok dla chilijskiego przemysłu wydobywczego”, powiedział wówczas prezydent Gabriel Boric z partnerstwa publiczno-prywatnego.
„Nie możemy powtórzyć tych samych formuł przeszłości” – powiedział Boric. „Potrzebujemy stanu, które nie tylko zbiera przychody, ale także uczestniczy w całym procesie ekstrakcji, produkcji i generowaniu wartości litowej o wartości dodanej”.
Jednak wielu mieszkańców tego obszaru nie zgadza się.
„Mentalność ekstrakcyjna, mentalna zysku jest już obecna w naszych społecznościach”-mówi Rosa Ramos Colque, działacz lipanantay w mieście San Pedro de Atacama, który pracuje w ekoturystyce. „Tkanina społeczna i kulturowa już się zepsuła”.
A na drugim końcu soli płaskiej w peinerze działacz Sergio Cubillos zachęca ostrożność.
„Nie wiemy wystarczająco dużo o tym, jaki wpływ (dalszej ekstrakcji) będzie na płaskie solą Atacama, ani czy hydrology tego obszaru pasuje do krajowej strategii litowej” – mówi.
Członek Sara Plaza w Indiginous Community of Peine, pracuje w swojej farmie w sobotę 13 kwietnia 2024 r.
Cristóbal Olivares dla NPR
Ukryj podpis
Przełącz podpis
Cristóbal Olivares dla NPR
Każdego wieczoru wąskie, popękane ulice Ziemi stają się torem wyścigowym dla pojazdów wykonawców, gdy ogłuszają się na szczyt miasta.
Cubillos twierdzi, że w mieście nastąpiło tarcia, ponieważ coraz więcej osób przybyło do pracy w branży litowej, rozciągając zasoby peine i podnoszenie wartości wynajmu.
Było nawet garść kradzieży ciężarówek, a ludzie zaczęli stawiać ogrodzenia bezpieczeństwa poza domem. Mówi, że spokój pochodził z peine.
„Moglibyśmy łatwo zniknąć”, mówi Cubillos, niestety, gdy siedzi w małym parku finansowanym na podstawie umowy z jedną z firm wydobywczych.
„To jest strach i myślę, że wszyscy dzielimy się nim. Po prostu nasza kultura może przestać istnieć”.
