„Królowa pierścienia„Zaczyna się w środku meczu zapaśniczego, kiedy sportowiec łączy całą swoją determinację, aby przejąć kontrolę nad kluczowym meczem kariery. Następnie film wpada w retrospekcję, aby opowiedzieć historię tego sportowca, Mildred Burke (Emily Bett Rickards), pionier w profesjonalnym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Pisarz i reżyser Ash Avildsen Próbuje pokazać życie Burke jako historyczną eposę triumfu i wytrwałości, ale nie zawiera on wiarygodnego dialogu lub specyficzności stylistycznej.
Dwie dwie dekady w życiu Burke, od wczesnych lat 30. XX wieku, aż do tytułu mistrzostwa wspomnianego powyżej w latach 50. „Queen of the Ring” ma wiele historii do pokrycia. Avildsen, pracujący w książce Jeffa Leena o tej samej nazwie, podąża za -stubborn, ale bez wyrafinowania lub talentu. Jego skrypt jest typu, w którym postacie są wprowadzane przez ich pełne nazwy, aby społeczeństwo mogło wypełnić kontekst historyczny. Skrypt wydaje się być napisany pod naciskiem i bez subtelności. W obfitości są reklamy i proklamacja i nigdy nie tylko dialog między prawdziwymi ludźmi. Film waha się między długimi scenami i kluczowymi wydarzeniami w życiu Burke, wykorzystując montaże do wypełnienia lat między nimi.
Publiczność spotyka Burke, gdy jest samotną matką pracującą jako kelnerka w Hamburger Joint (Dude Buono). Marzy o zostaniu artystą; Jako samozadowolenie porażki muzyki i tańca zwraca się do walki. W czasach, gdy kobietom nie wolno było profesjonalnie walczyć, ten sen wydaje się przesadzony, ale Burke jest zdeterminowany, aby odnieść sukces.
Jej kariera przeskakuje, gdy przekonuje prokuratora Billy Wolfe (Josh Lucas) do szkolenia. Wkrótce ona i Wolfe są parą i koncertują w karnawałach z dorosłym synem G. Billem (Tyler Posey), czyniąc Burke gwiazdą i budując kobietę walki. Ta zaimniejsza dysfunkcyjna rodzina obejmuje także inne kobiety na ringu (w tym Francesca Eastwood, Deborah Ann Woll, Marie Avgeropoulos i Kelli Berglund). Film wyjaśnia, w jaki sposób mecze walki to tylko rozrywka; Ich wynik jest prawie zawsze ustalany z góry. A potem Burke musi być otoczony przyjaznymi antagonistami, którzy mogą pomóc stworzyć narrację i sprzedać ją publiczności.
Osobiste relacje Burke z Wolfe wkrótce kwaśne; Jest agresorem Filandora i gospodarstwa domowego. Jest jednak zmuszona pozostać z nim małżeństwem, gdy kontroluje ich partnerstwo biznesowe. Sprawy stają się bardziej skomplikowane, gdy staje się oczywiste, że młody Wolfe może być mężczyzną, który naprawi złamane serce. Pozostaje jednak od triumfu do triumfu, budując imperium z Wolfe i wyciągając rodzinę z skrajnego ubóstwa. Kiedy impas zostanie osiągnięty, a Burke musi zacząć prawie znikąd, nigdy nie ma wątpliwości, że jest w stanie wstać ponownie.
Avildsen próbuje przedstawić to jako ocynującą historię bohatera. Jednak pomimo okresu, w którym jest zdefiniowany, nie ma wzmianki o historii społeczno -ekonomicznej tamtych czasów. Burke jest prezentowany jako biedny, ale wielki kryzys nigdy nie jest wspomniany, ani drugiej wojny światowej. Jedynym historycznym odniesieniem jest prawa obywatelskie, aby dodać Burke większą sprawiedliwość, przedstawiając je jako pionier, który otworzył swoją ligę dla kobiet -amerykańskich kobiet. Wszystko to może być dobrze i prawdziwe, ale najszczerszy sposób, w jaki jest przedstawione pytanie, ponieważ ma postać dosłownie mówiąc, że jest to „łamanie ścian”, sprawia, że wszystko wydaje się dość wymuszone.
Ta powaga, która Marysuje cały scenariusz, objawia się również w głównym występie Rickards. Daje Burke niezbędny entuzjazm jasnymi oczami, który czyni ją wiarygodną jako zdecydowany sportowiec. Jednak nigdy nie różni się wydajnością, nawet gdy Burke rośnie i stoi w obliczu wielu emocjonalnych niepowodzeń. Rickards utrzymuje to samo pragnienie na twarzy, jeśli Burke walczy na ringu, zdeterminowany, aby wyzdrowieć po nadużyciach Wolfe lub stawić czoła romantycznym dylematowi zakochania się w swoim synu -w lawie.
Większość reszty obsady była wystarczająco dobrze, ale nie ma różnych występów. Z drugiej strony Woll, jako tragiczny wojownik Gladys Killem, może narysować wiarygodną postać, od namiętnej niewinności do poddania się rezygnacji.
W wielu meczach zapaśniczych Avildsen nadal przecina się z ringu do publiczności. Są dziewczyny patrząc na Burke, widzowie okazują swoją pasję do wojownika lub wrogości innym. Jednak wszystkie dodatki wydają się mieć takie samo promieniowanie na ich twarze, jakby otrzymali tę samą nutę patrzenia na obiektyw, podważając wszelkie napięcie z walk.
Ponadto przeciążone zdjęcia Andrew Strahorna sprawiają, że wszystkie miejsca wyglądają tak samo, ciemno lub fascynująco. Niektóre sceny kończą się dziwnie, z trwałym ujęciem, który prowadzi do spowolnienia do czarnego. Może to oznaczać, że społeczeństwo musi zwrócić uwagę na to, co się stało lub że to, co zmieniło punkt zwrotny. Cokolwiek to jest, jest to niepokojąca sztuczka.
Avildsen radzi sobie lepiej z inną techniką: wykorzystanie spikera zapaśniczego jako narratora, aby poinformować opinię publiczną o tym, co dzieje się podczas meczu i po nim. Wydaje się to naturalne dla historii i napędza narrację w organiczny sposób. W epilogu intertite jest szokująca nuta, która stwierdza, że Wolfe, który został przedstawiony jako agresor, jako pionier w walce kobiet. To notatka opowiadania mylących historii, jakby filmowcy nie chcieli nikogo obrażać. To jest to samo pojęcie, które sprawia, że jest to bardziej hagiograficzny portret niż naprawdę uważny film biograficzny.
W czasie wykonywania ponad dwóch godzin „królowa pierścienia” staje się uroczystą pracą i Europą. Twórcy filmów uważają, że warto udokumentować życie Burke, jednak to wykluczenie, nie wspominając o tym, nie widzi jego życia nie czyni go wierzącym. Pomimo tego, że jest sportowym melodramatem, kino nie rozróżnia komponentów, stylistycznie lub narracyjnie. „Queen of the Ring” to kolejne zgromadzenie najważniejszych wybitnych życia Burke zamiast zabawnego filmu.
